کد مطلب:33611 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:145
بسم الله الرحمن الرحیم و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم و صلی الله علی سیدنا محمد و آله اجمعین در شرح نامه ی امیرالمومنین (ع) به فرزندشان امام حسن (ع) بودیم. در ذیل كلام مولا علی (ع) كه فرمودند: دل خود را به یاد خدا آباد كن، مجملا بیان كردیم كه آباد كردن دل در گرو جمعیت بخشیدن به آن و رها كردن آن از تفرق است. برای آبادانی دل باید طلبكاران مختلف را از دل راند و دل را فقط به یك مالك سپرد و فقط پاسخگوی او بود. بنابر تعبیر و تمثیل قرآن: ضرب الله مثلا رجلا فیه شركاء متشاكسون و رجلا سلما لرجل هل یستویان مثلا (الزمر، 29) [صفحه 180] خداوند دو گونه انسان را مثال می آورد: یكی انسانی كه شریكان و طلبكاران مختلف و متنازع بر سر او ریخته اند و هر یك از او چیزی می طلبند و دیگری انسانی كه فقط پاسخگوی یك نفر است و نه او با دیگران كاری دارد و نه دیگران با او. آیا این دو انسان كه یكی مجسمه ی تفرق و پراكندگی و دیگری مجسمه ی تمركز و جمعیت خاطر است، با یكدیگر یكسانند؟ همچنین در خصوص حكمت و معنای آن توضیح دادیم و از كلام باری خواندیم كه راس و ذیل حكمت همانا پرستش خدای واحد، شرك نورزیدن نسبت به او، جز او كسی را نخواندن و بر جز او سجده نكردن است. همچنین گفتیم ما آدمیان برای بندگی كردن به این جهان آمده ایم، نه برای خدایی نمودن. شرط انسان بودن، بنده بودن است و گوهر دیانت همانا عبودیت است. هیچ دینی- خواه حق یا باطل- از عبودیت تهی نیست. هر جا كه دینی هست، پرستشی نیز هست، حتی در ادیان باطل و شرك آمیز نیز دعا و پرستش وجود دارد. اما در ادیان حق، آدمیان را به سوی قبله ی حق سوق می دهند و از آنها نه فقط پرستش خداوند كه پرستش خدای واحد را می طلبند. گفتیم كه شرك نورزیدن به خداوند و پرستش خدای واحد، معنای عمیقی دارد. این معنا از یك سو به خداوند راجع می شود كه معبود است و از سوی دیگر به انسان كه عابد است. از جهت اول، مدلول آن این است كه فقط یك خدا وجود دارد كه شایسته ی پرستیدن است، همه ی كارها به او ختم می شود و همه ی نیروها و رزقها از او سرچشمه می گیرد. اما از جهت دوم كه به بنده راجع است، بدین معناست كه بنده، بنده است و خدا نیست و هیچ گاه نیز بر مسند خدایی پای نمی نهد. تصدیق این عبارت ساده، در نظر و سخن آسان است، اما در عمل، تصدیق و تشخیص اش بسی دشوار می باشد.
درس هشتم 69/1/17
صفحه 180.
شرك ورزی در جهان جدید اشكال پیچیده ای یافته است
دو دوره در تاریخ علم كلام
روایاتی كه دال بر خدا گونه شدن انسان است به چه معناست؟
دو تمثیل در باب نسبت تقرب انسان به خداوند
سخنان شطح آمیز بایزید
سخن شیخ شبستری در این باب
آیا خدا گونه شدن انسان با شان بندگی وی سازگار است
تقرب به خداوند در سایه ی عبودیت حاصل می شود
پیامبر مقرب ترین بنده
مقام قرب الهی تضمین جاودانه ندارد
داستان بلعم باعورا
خطابهای عتاب آلود خداوند به پیامبر محبوبش
انواع قرب به خداوند: نفلی و فرضی
معنای عبد و عبادت در فرهنگ قرآنی
مهمترین خدمت عارفان به اندیشه ی دینی: خداوند دوست داشتنی است
لازمه بندگی خداوند خوف از وی و عشق به اوست
عبودیت در عرصه حیات جمعی
انسان جدید خود را در هر گونه تصرف مجاز می پندارد
لازمه شاكر بودن، قناعت است
رابطه انسان با انسان دیگر بر دو گونه است: بنده وار، خدا وار
تكمله ای بر نقد رای مرحوم دكتر شریعتی: تضادهای مذموم با بندگی آدمیان منافات دارند، نه با وحدانیت باری
شرك نزاع افكن است
پیام اصلی ادیان: عبودیت